Het spoor van de vernoeming

Een van de meest prettige hulpmiddelen voor een genealoog is het vernoemen van voorouders. Niet alleen kun je op basis van dit gegeven vaak goed controleren of je een gezin compleet hebt beschreven, maar ook is het een prima manier om er achter te komen hoe de ouders van iemand geheten zouden moeten hebben wanneer ze niet direct in een akte zijn vermeld. Met name in regio's waar de achternaam een zeldzaamheid en het patroniem de regel is, heeft me dat al meerdere keren geholpen.

Er is iets voor te zeggen dat dit gebruik vandaag de dag in onbruik is geraakt. Als meisje zul je waarschijnlijk niet zo blij zijn met namen als Gijsje of Jobje terwijl je vriendinnen Stacey, Kim of Jolijn heten. Aan de andere kant zal dit voor de genealoog van morgen een extra uitdaging opleveren, zeker wanneer hij wordt gecombineerd met de gevolgen van echtscheidingen of de veranderde regels van naamsvoering (je kunt nu immers als man kiezen voor de achternaam van je vrouw).

Onze zonen zijn allebei vernoemd, de oudste zoals het hoort naar vaderszijde en de jongste naar moederszijde. Wanneer we naar de "vererving" van de namen van de oudste kijken, zien we het volgende:

De oudste naam gaat terug naar het begin van de 18e eeuw. Hadden we "stamboom-bewust" vernoemd (ook al behoor ik niet in de verste verte tot de groep stamhouders), dan had de oudste Philip Ernst moeten heten.

De vernoeming van de jongste is een waar genealogisch palet geworden:

De oudste naam gaat terug tot de oudst bekende voorouder van de familie Winter, geboren midden 17e eeuw. Dat staat genealogisch gesproken al een stuk beter.

Kijken we tenslotte naar de vernoemingen van mijn vrouw en mij, dan is duidelijk dat ook hier de diverse namen ver terug gaan: